Kendime

O kadar alışmışım ki başkalarına kahrolmaya, unutmuşum kendine kahrolmaları. Etrafımdaki, yani benim insanlarımın mutsuzluklarını onlardan fazla yaşamaya, onlardan fazla uykusuz kalmaya alışmışım. Benim insanlarım çünkü; seversem sahiplenirim, benim oluverirler.
Ben insanlarımla aşkı yaşamış, onlarla üzülmüşüm hatta onlarla kahkaha atmışım. Bana ait olan sadece onların duyguları ve onlarmış meğersem, geç fark ettim. Bunu fark etmemin onuru ve burukluğuyla yazıyorum bunları.
Kürtçede "gideyim de kendime gezeyim" derken anlatım bozukluğu olmaz, o cümleyi Türkçeye çevirince böyle bir şey çıkıyor.
"Kendine almak" "Kendine gezmek" vs vs akıp gidiyor böyle.
Benim "kendime" diye başlayan cümlelerim olmamış hiç bana ait. Başkalarının kendileri olmuşum ben.
Aşkı yaşamayı bilmemek, sevmeyi bilmemek, sevişmeyi bilmemek...
"Gideyim de kendime aşık olayım" derken bile yabancılaşıyorum cümleye. Bilmediklerimi yaşama arzumla dolup taşıyorum şu sıra.
Belki de bunun sebebi, özlemle dolup taşıyor oluşumdur. Özlemeyi biliyorum, doğuştan öğrenmişim galiba, herkes özler. Özlemek öğrenilmez.
Çok seversiniz, köpek gibi seversiniz, kim olursa olsun. Ama; bazen söyleyemezsiniz işte.
Şu sıralar köpek gibi özledim herkesi. Tam dilimin ucuna geliyor, tam diyeceğim "özledim" diye, boğazım düğümleniyor, sessizliğe gömülüyorum. Birkaç alo'dan sonra kapatıyorum telefonu. Belki de kendimi terbiye ediyorum. Sonra duygusuz bir mesaj atıyorum "kapandı birden anlamadım, neyse artık sonra görüşürüz."
Bunun kim olduğu pek önemli değil aslında, belki ailem belki başka biri, ne fark eder, söyleyemedikten sonra.
Ne diyorduk, hatırladım. Başkalarına kahrolmalardan bahsediyorduk. Kahroluyoruz işte her gün defalarca.
Ama bir gün size diyeceğim şu sözleri; "Gideyim de kendime kahrolayım."