Merhabalar.
Şu ara neyin duygusallığı var üzerimde bilmiyorum. İnanılmaz duygusalım ama. Kusucam artık duygusallığımdan. Keşke adım duygu olsaydı jfhjfbj
Hep bu yüzden kaybediyorum işte. Genelde anlatamıyorum derdimi, tam böyle anlatacak gibi oluyorum, gözlerim doluyor, karşı tarafın da aynı şekilde, bi şaka yapasım geliyo. Şakayı yapıyorum sonra gülmeye başlıyorum. Ciddiyet sıffır ya sıffır. Kimse inanmıyor o yüzden bana. Hayatımın her yerinde birazcık şaka var, keşke adım latife olsaydı fkgnfjgbjf
Allah benim belamı versin ya, gerçekten versin. Ben o "merhabalar"ı yazarken neler vardı aklımda.
Konuya geliyorum şimdi.
Uzun zamandır kendimi ölümsüzlükle cezalandırılmış gibi hissediyorum. Sanki bütün iyi ve kötü şeyleri göreceğim, herkesin ardında kalan tek kişi olacağım...
Bakıyorum bazen, hayatımdaki herkes bir şekilde bir düzen oturtmuş, sürüklenip gidiyor. Bir de kendime bakıyorum, tam bir fiyasko. Bi sike yaradığımı düşünmüyorum bayağıdır.
Ben kafayı yedim. Ciddili yedim kafayı.
Arada sırada bazı insanların hayatına "minnoş" olarak giriyor ve hayatlarını sikip bırakıyorum.
Kendimle ilgili bir şeyler yapmam lazım. Ama ne yapmak lazım gram fikrim yok. Antidepresanlara sarılayım diyorum, yemiyo açıkçası. Çıkamıyorum işin içinden.
Mutsuz değilim, ama cidden boş yaşıyorum. Bomboş.
