Şuan hıçkırıklara boğulmuş haldeyim.
Her zaman mantıklı kararlar aldım, duygusallık katmadım hayatıma. İlk defa pişman olacağımı hissettiğimden ağlıyorum. Mantıklı olanı seçeceğim çünkü. Hıçkırıklara boğulsam da, duygusal karar vermek istemiyorum. Duygusallık hep yanıltır çünkü. Mantık en sıkıcı ve en hayat kurtarıcıdır. O kadar umutla bekliyorum ki bir mucize olmasını. O kadar olsun yani.
Binbir umutla başladığım yeni sayfadaki hikayemi, bütün hikayelerime yaptığım gibi yarım bırakıyorum. Bu hikayeyi de bitiremedim. Yine defalarca yaptığım 10 yıllık planları çöpe atıyorum. Yine ajandama uymadım, bu sefer ajandayı çöpe atıyorum.
Pes etmek değil, plan değişikliği. Dizim yayından kaldırılıyor. Beklenmedik bir son oluyor benim adıma, bu hüznüm o yüzden. "Nasıl olsa bir daha olur" diye elimin tersiyle ittiğim şeyler aklıma geldi, onlara üzüldüm "keşke gitseydim, yapsaydım" diye.
İlk defa yeni bir sayfa açarken heyecanlı değilim. Hayır yalan söyledim köpek gibi heyecanlıyım ama çok hüzünlüyüm be. Durduramıyorum kendimi. Bi ağlama geldi, gitmiyor. Duygusal yerlerime gelmedi, duygusal yerlerime girdi resmen. Saat 22:00'u bayağıda geçmiş, şarap da alamam. İyi ki de alamıyorum. Yoksa bu gece bitmez. Köpekler gibi içer içer ağlardım artık.
Böyle haykırasım var 1 yıldır içimde tuttuklarımı -Birkaç dakika sonra 1 yıl olacak- Yeni sayfamın yıl dönümünde yeni bir sayfaya geldim. Tesadüflerin hakikatten amına koyayım.
İnsan ilişkilerim hiçbir zaman iyi olmadı. "Hayırsız" diye nitelendirilen insanlardanım çünkü. Birilerini ne zaman özlesem bilgisayardan video açarım, belgesel falan izlerim. "Özlemedin" diye yalanlar atarım kendime. "Özlemek yok, sevmek yok. Hele bağlanmak; o hiç yok" Bazen çocuk gibi oluyorum;
"Özlemedim kiii, sevmiyorum ki, ıyk, pis, kaka" filan diyorum.
Hüzünlüyüm ulan. Terk etmekten yoruldum, terk edilmekten korkuyorum, terk ediyorum.
Ben hep vazgeçendim. Yine, yeniden, vazgeçiyorum.
Kurbaneeeee.
YanıtlaSil