Sen yanmakta olan kokulu mumdun. O kadar çekiciydin ki. Uzaktan uzaktan izliyordum. Yanına yaklaşamıyordum. Eriyecektim çünkü senden. Ateşinden. Plastik gibiydim, senin yanında. Ateşinden delicesine kaçarken, yaklaşmak isteyen plastik. İlla yenilecektim. Yenilgiyi kabullenip yaklaşmıştım sana. Sonu yoktu. Ya da vardı. Ben eriyecektim, sense yanmaya, çekici gelmeye devam edecektin. Yaklaştım sana. Önce sağa sola savrulup küçülmeye başladım. Sonra erimeye başladım. Sana karıştım. Bembeyazdın sen. Söndüreceklerdi seni güneş çıkınca. Kuruyacaktın. O bembeyazlığın içinde karartı olacaktım ben. Hep seninleydim. Karartı bile olsam, güzelliğini de bozsam, içindeydim işte. Sen her küllerinden doğduğunda tekrar tekrar karışacaktım sana. Bu böyle sürüp gidecekti sen toprağa karışıncaya kadar. Benden çok yaşayacak, benden erken kaybolacaktın. Ama unutmayacaktın, sensiz ne bir anlam ifade ediyordum, ne de sen varken bir yerim vardı. Karartıydım sana, kara lekeydim sadece, uzaktan sevip ölmeyi göze alan.